ความรู้สึกตอนเขียนบล็อคประกาศผลสอบอันแรก เหมือนกับว่าเพิ่งไม่กี่วันมาเอง เวลาผ่านไปไวมาก นี่มาเขียนของเทอมสองแล้ว
เมื่อวานโรงเรียนนัดฟังผลการสอบ ครั้งนี้ไม่ได้ขึ้นไปบนห้องกับลูกด้วย เพราะด้วยที่ว่า ครั้งนี้ให้เข้าแถวที่หน้าเสาธงก่อนแล้วค่อยแยกย้ายขึ้นห้อง
คงจะไม่มีอะไรมากมายเหมือนตอนเทอมแรกที่ได้ทำความรู้จักกับอาจารย์ที่ปรึกษาด้วย
ลูกสาวแยกแถวขึ้นห้องประมาณ 8.35 น. อาจารย์หน้าเสาธงประกาศว่าจะแจกเกรดให้เวลาประมาณ 9.00
แต่ถ้าอาจารย์ที่ปรึกษาท่านไหนมาไวก็ได้ก่อน นั่งรอกันเห็นเด็ก ๆ ชั้นอื่น ๆ เริ่มทยอยเดินกันมาก็มองหาลูกไม่เจอสักที
ย้อนไปก่อนที่จะมาฟังผล ก็มีการคุยกันว่าปีนี้การเรียนจะเป็นไง เพราะเทอมที่แล้วได้ที่ 9 เทอมนี้ก็บอกลูกว่าก็อย่าให้มันตกลงแล้วกันนะ
เวลาผ่านไปประมาณ 9.05 ก็เลยคิดว่าไปเดินตามหาลูกดีกว่า (จำไม่ได้ว่าลูกประจำห้องไหน) เดินไปสักพัก เจอเพื่อน ๆ ลูกยืนกันอยู่ก็เลยมองหาลูก
แต่ลูกสาวเดินลงมาพร้อมเพื่อน ๆ แล้วก็ถือกระดาษสมุดมา 1 แผ่น (อาจารย์เขาให้จดแค่เกรด เพราะว่ารายละเอียดของแต่ละวิชาจะแจกให้เปิดเทอม)
พอลูกลงมา ยืนกระดาษให้ดู พอเห็นเกรดที่ลูกจดมาอึ้งมาก ๆ คือก็มีคิดกัน เล่น ๆ เหมือนกันนะ ถ้าเกิดได้ขึ้นมาจะทำเป็นยังไง แล้วผลก็ออกมาว่า
ได้เกรดเฉลี่ย 3.93 ได้ที่ 1 ของห้อง โอ้โห ลูกสาวแม่เก่งที่สุดเลย กอดลูกตรงนั้นเลยแล้วก็หอมแก้ม แบบว่าไม่คิดว่าลูกจะกระโดดมาได้เป็นที่ 1
แต่ว่าโดยรวม เกรดของเด็กในห้องก็ขึ้นกันทั้งนั้น ก็เลยคิดว่า น่าจะเป็นเพราะว่าเด็ก ๆ สามารถปรับตัวกันได้มากขึ้น
แล้วก็บอกลูกไปว่า ลูกแม่เก่งที่สุดในโลกเลย